Rozdział IX

Rozdział IX   Czy to miało tak być..?

W samochodzie siedziałam z przodu obok kierowcy czyli Maćka. A z tyłu siedział Kuba, można było nawet powiedzieć ,że ten leżał. Jak tu wytrzymać z takimi dwoma Kotami??!  Plastikowe opakowanie także miało swoje miejsce w środku transportu, najważniejsze ,że było bezpieczne przy takich łakomczuchach. Po godzinie jazdy zatrzymaliśmy się na stacji paliw. Poszliśmy kupić sobie kawę do słodkości które upiekła nam babcia. Po zakupieniu ciepłych napojów usiedliśmy przy stoliku. Kubie ,aż się uszy trzęsły kiedy otwierał pudełko. Widocznie miał wielką ochotę na coś słodkiego, nie tylko on! Babcia upiekła czekoladowe babeczki. Moje ulubione! Ta to nas kocha! Chłopcy je jedząc tylko chwalili moją babcią. Naprawdę im się nie dziwiłam, były pyszne jak zawsze!

-Ta twoja babcia to ma talent, nigdy nie jadłem nic lepszego! Nawet deser u prezydenta nie był taki dobry.! –chwalił ją Kuba, dziwne.. Czyżby moja babcia najlepsza?? Tak!

-A wasza mama tak nie piecze? –zapytałam oby dwóch.

-Mama? Piecze.. Ale twoja babcia przebije wszystko! –krzyknął Maciek.

Nagle zadzwonił telefon Mańka. Spojrzał na niego i się uśmiechnął. Po chwili odebrał ,po czym zrobił na głośno mówiący:

-No hej, hej. Czemu minie powiedzieliście ,że już nie ma was we Wiśle? –był to lekko zdenerwowany Leja.

-Czas najwyższy wracać do domu.. Jutro szkoła, studia. Takie życie :D –odpowiedział młodszy z braci Kot.

-A z kim ty tam jedziesz?

-Z Kubą i Alicją wracamy. A co?

-Znajome głosy słyszę. –zaczął się śmiać. –Ty powiedziałeś z Alicją? Z moją dziewczyną? Ja o niczym nie wiem! –powiedział ze śmiechem ,ale było słychać w głosie jego zazdrość. Maniek dziwnie się na mnie spojrzał.. Czyżby uwierzył w jego słowa? Ja nie wiedziałam jak na to zareagować.. Czy się śmiać czy też może udawać ,że nic nie słyszałam. Przecież ja nie byłam jego dziewczyną, on sobie coś ubzdurał.. No fakt ,u niego procenty jeszcze dawały znaki.

-Ha ha.  Jesteśmy jakieś 5 kilometrów za Nowocią. Możesz wpadać :P –wszyscy zaczęliśmy się śmiać, a on się rozłączył.

-Co to miało być? –zapytał się mnie Maniek, tak jakby i ten też był zazdrosny.

-No właśnie sama nie wiem… -zaczęłam się śmiać z Krzyśka.

-Znam go, jak się przyczepi do kogoś to tak łatwo nie odpuści. –uśmiechnął się do mnie miło. –No to jak? Jedziemy?

-Ja już chcę do domu! –krzyknął Kuba.

Poszliśmy do samochodu. Po 10 minutach jazdy najstarszy pasażer zasnął. Jeszcze połowa drogi przed nami.. czyli coś około 1 godziny. Z Maćkiem jeszcze długo rozmawiałam. Nie wiem jak to się stało ,ale w pewnym momencie zasnęłam.

Obudził mnie głos Maćka:

-Budzimy się. Jesteśmy już na miejscu. –staliśmy samochodem przed moim domem, to 70 kilometrów było już za nami.

Chciałam już wysiadać z samochodu ,ale zauważyłam na swoim ciele czyjąś bluzę, pewnie Maćka.

-To chyba twoje. –uśmiechnęłam się do niego po czym oddałam mu ubranie. –Dziękuję za podwózkę. –Maciek odwzajemnił się uśmiechem.

-A nie ma sprawy, polecam się przyszłość.

Wysiadłam z samochodu, a Maniek za mną. Widocznie to on chciał mi sięgnąć moją torbę z bagażnika.

-No to zobaczenia. –mówił podając mi moją torbę z ubraniami.

-No papaśki. –pocałowałam go w policzek na pożegnanie.

Zabrałam swoje rzeczy i poszłam w stronę domu. Otwierając drzwi bałam się reakcji rodziców. Przez ten weekend tak jakoś zaczęłam zwracać na nich uwagę, z lekka to dziwne… Wchodząc dalej do domu na korytarzu ściągnęłam swoje buty i poszłam dalej. W salonie nikogo nie zastałam, ulżyło mi. Poszłam do swojego pokoju odnieść torby. Następnie zeszłam na dół do kuchni ,aby coś wypić. Otworzyłam lodówkę, zadziwiające było to ,że nie było mnie prawie 3 dni a lodówka pełna.. Czyżby ktoś oprócz mnie jeszcze w tym domu dbał o to ,żeby było co jeść? To zawsze ja chodziłam do marketu ,aby uzupełnić naszą lodówkę. Z tego powodu było od koloru do wyboru. Wzięłam do dłoni maślankę truskawkową po czym udałam się do ogrodu, na świeże powietrze. To co tam zastałam zmieniło mój humor.. Zawstydziłam się trochę. W altanie siedzieli moi rodzice z gośćmi, z jakąś panią i jej mężem, na to wychodziło… Co to za sytuacja?? Wychodzę do ogrodu pijąc maślankę z kartonika.. Niezręczna sytuacja.

-Dzień dobry. –powiedziałam do wszystkich zakręcając kartonik z mlekiem.

-No witaj córeczko. –odpowiedziała mama. A po chwili reszta.

-Chodź tutaj usiąść do nas. –zaprosił mnie tata. Nie odmówiłam, razem z nimi usiadłam przy wspólnym stole.

-Więc tak, to jest nasza córka Alicja. –przedstawiła mnie mama gościom. –Córciu, to jest pani Bogumiła i pan Tadeusz, państwo Leja. –zamurowało mnie! To rodzice Krzyśka??!  Podobieństwo jest, wszystko możliwe!

-Miło mi. –odpowiedziałam.

Mama przez cały pobyt gości mnie chwaliła. Opowiadała o klubie w którym gram. Może jednak zrozumiała ,że to jest dla mnie ważne. Po jakimś czasie rozmowy wyszło na moje. Nie myliłam się, to byli rodzice Krzyśka. Nawet mówili ,że miał tutaj z nimi przyjechać ,ale wczoraj zaszalał z znajomymi.  Wszystko się zgadzało!

Jak to możliwe w ogóle??? Najpierw moja babcia ,zna skoczków. A teraz moi rodzice? Skąd oni znają rodziców Krzyśka?? Przez tą znajomość z Maćkiem coraz więcej na swojej drodze spotykam „zagadek”. Co jeszcze mnie może spotkać?? 

*                *                   *                 *                   *                     *

Rozdział pisany tak na szybko :) Weny za bardzo nie było :)

Zobaczymy co dalej.  Życzcie mi weny bo do pisania jest potrzebna bardzo!

Czytasz-motywujesz!