Rozdział XVIII

Rozdział XVIII   Zaskoczyła mnie.

Nie zwracałam już na niego uwagi, jak chce to przyjdzie nie będę się już prosić, może i namieszałam, ale chciałam się pogodzić. Poszłam się pakować na trening już 16.30 ,miałam tylko pół godziny, musiałam się śpieszyć. Spakowałam rzeczy na trening, wsiadłam na rower i pędziłam ile sił w nogach na trening. Podczas jazdy złość minęła, po treningu będzie jeszcze lepiej. Praca wysiłkowa zabija wszystkie złości. Wchodząc do szatni tak jak zawsze zostałam miło przywitana.

-O już jest księżniczka! –krzyknął Kotuś.

-Daj spokój nie mam ochoty teraz gadać. –odpowiedziałam jemu.

-Po meczu będziesz żywsza! –zaśmiał się Piotrek (zastępca Kapitana)

-Dobrze gadasz! Oby.. –dodałam.

Poszłam się przebrać szybko, aby punktualnie wstawić się gotowa u trenera. Wychodząc z pomieszczenia usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Dzwonił Maciek, pewnie chodziło o imprezę.

-No to wszystko załatwione! –powiedział na początek. Zawsze mnie powita jakimiś słowami z zaskoczenia! Momentami to się boje co nowego wymyśli, aż mi serce się zatrzyma!

-No to dobrze, po treningu lecę po Martę i o 20 zaczynamy!

-No to okej, dziękuję jeszcze raz. Ja tak przyjechałbym o 19,30 pomogę wszystko uszykować.

-Nie ma sprawy. Jak mnie nie będzie w domu to ktoś na pewno ciebie wpuści. –dodałam.

-Dobra. No to do zobaczenia. –po tych słowach się rozłączyłam, najwyższy czas na trening.

Niecałe 2 godziny później.

Trening wyjątkowo był krótki, ponieważ Marcinkowi się gdzieś śpieszyło. No nie ukrywam, mi też i to bardzo! Jak głupia wybiegłam z stadionu prosto do szatni.

Po przebraniu się biegłam po rower, tam co zastałam zaskoczyło mnie! Przy moim rowerze stał Krzysiek, czyżby zmądrzał??

-Nie no, nie wierzę… –stanęłam 4 metry od niego z niedowierzeniem.

-Wiem postąpiłem szczeniacko, nie miałem tego na myśli… Mam gorszy, ale to już moja sprawa. Muszę kontrolować nad sobą. Przepraszam. –powiedział do mnie z lekkim żalem.

-No wybaczam. –uśmiechnęłam się słodko do niego. –Choć tu do mnie. –Pozwoliłam mu się przytulić do mnie.

-Za niecałe 20 minut Marta podobno przyjeżdża. –zaśmiał się. –Zróbmy tak. Pojedziemy razem na dworzec, tam ciebie zostawię a ja pojadę do domu przygotować wszystko na imprezę i widzimy się w domu.

-Dziękuję. –pocałowałam go. Cieszę się, że Krzysiek się ze mną pogodził i chce mi pomóc.

Wsiedliśmy na jeden rower i pędziliśmy na dworzec przez centrum Zakopanego. Podróż minęła nam szybko, a jak niewygodnie! Myślałam, ze ten bagażnik jest wygodniejszy! Myliłam się… Teraz pozostaje mi ból pośladków… Pożegnałam się z Krzyśkiem, po czym pobiegłam na peron. Na moje szczęście pociąg dopiero nadjeżdżał. Marta, Martą zawsze zagubiona. Pięć minut mnie szukała, czyżby już nie poznawała swojej „Kochanej Kuzyneczki” ?

-No tu jesteś! –krzyknęłam do niej stojąc za nią, aż podskoczyła ze strachu.

-Matko nie strasz ludzi! –powiedziała przerażona. –Normalnie ciebie nie poznałam. –no i wyszło na moje, tak dawno się nie widziałyśmy, że już nie pamięta jak ja wyglądam.

-No widzisz. –zaśmiałam się z niej.

-Nie no na serio, zmieniłaś się kobieto! –dodała.

-Dobra. No to Zamawiam taksówkę i jedziemy do domu, czeka cię ciekawy wieczór.

-Już wiem co ty kombinujesz… -jak ona mnie zna (śmiech)

-Oj… nie przesadzaj.

Jadąc taksówką razem z moją kuzynką zdziwiłam się sama… Chyba ona się zmieniła, lub to tylko Dobra mina do złej gry. Ją stać na wszystko. Ostatnio w moim życiu dzieją się same cuda, a może ona naprawdę mnie polubiła?? Nie wiem, nie mogę wyciągać wniosków. Trzeba przeczekać ten weekend, zobaczymy skutki później.

-Ale wasz dom się zmienił… -mówiła rozglądając się po otoczeniu naszego domu.

-Na zewnątrz i wewnątrz. –dodałam.

-No to jak idziemy? Chcę zobaczyć resztę. –Marta cieszyła się jak małe dziecko, było w niej widać starą, małą, miłą, pomocną Martę, taką jaką lubiłam. Po tym programie się strasznie zmieniła, no cóż popularność ją zmieniła, wydaje jej się, że jest lepsza ode mnie. Wchodząc do domu przeszkodziła mi jedna rzecz, Sędzicka stanęła na środku korytarzu i nie szła dalej, tylko podziwiała.

-Matko do ciebie! Jak ja tutaj dawno nie byłam. –uśmiechnęła się do mnie. –Wiesz co mi się kojarzy z tym miejscem, tu gdzie akurat stoję, pamiętasz? Jak byłyśmy małe razem z Piotrkiem bawiłyśmy się galaretką, biegaliśmy po całym domu. Nie pamiętam dokładnie jak to zrobiłam, ale moja porcja truskawkowej słodyczy wylądowała na suficie. Śladu już nie ma. –zaśmiała się. Kiedy to opowiadała coś czułam, że będzie dobrze w ten weekend. A ja już się tak bałam.

-Już powspominałyśmy to możemy iść dalej. –uśmiechnęłam się do niej miło.

-No witam Panie! –z kuchni wyskoczył Misiek, zaskoczył moją kuzynkę.

-Nie przedstawisz nas? –wtrąciła się.

-Już, już. Marta to jest Krzysiek, mój chłopak. No i Krzysiek to jest ta Marta. –zaśmiałam się razem z nim.

Po przywitaniu poszłam ją zaprowadzić do jej pokoju po czym zeszłam pomóc w przygotowaniach Krzyśkowi.

*                        *                           *                             *                           * 

Może i krótki, ale miało tak być. 

Marta coś się zmieniła na lepsze, ale to źle wróży dla głównej bohaterki.

Jak widzicie blog się trochę zmienił, to ułatwi wam poruszanie się po nim. Jeszcze coś popoprawiam, ale to muszę pomyśleć nad tym.

Czytasz - Motywujesz.